Pokemon Sapphire

Hello there internet. I’ve been recently have been having serious problems lately, and I feel that I could be in danger. Sorry if it’s a long read, but this has gotten really freaky for me. This is regarding a used game of Pokémon Sapphire I just recently got.

For those who don’t know, I’m somewhat of a Poké-nerd. I’ve been a fan of the series since me and my older brother got the first generation games, Red for him, and Blue for me. Eventually as time passed, my brother grew out of it, but I still remained faithful to the series (well, gamewise, at least. The show has gone downhill after the first series in my opinion.)

Anyways, it started a few weeks ago, when one of my internet buddies posted that he was going to start his Pokémon Ruby version over, and recording his progress and posting it on youtube. After talking about it for a bit with him, he joked about how I should restart a sapphire game. Even though it wasn’t serious, it got me in the mood to possibly play through it again.

However, I didn’t want to restart my old sapphire game over, since I had gotten so far in it, as well as had a lot of Pokémon not found in that game in the Pokédex. And I didn’t want to download an emulator and rom, so I decided that I would just get my hands on a new copy of the game. I searched for a few days online, finding a lot of sapphire games, but most were too pricey for me.

Do Try

Found the shit on my porch one night… Fucking ding-dong ditch or whatever. A little baggie with two blue capsules. And a stupid note with two words… “Do try”

I figured it was some shitty prank from my “experimental” friends from down the street. We’ve tried nearly every reasonable drug there is, trying to get the most psychadelic trips, maintain the best highs..

DMT, E, Acid, some experimental shit this dude sold me for wayy too much. Shit fucked me up… I tripped I was dust floating down from the ceiling. Lasted like eight hours. Fucked… me… up…

Anyway, the pills had like an orange 17 on them… Looked them up online, and couldn’t find anything.

I threw it on my dresser and crashed for the night.

I called all my friends the next afternoon. They all “claimed” they had nothing to do with it. “Wasn’t them”. I figured one of them would fess up eventually…

Over the next week, I pretty much forgot about it. None of my friends said anything, so either they forgot, or it really wasn’t them. I didn’t feel like mentioning it, we had some concentrated Salvia, so we lit that up.

The next day, curiousity killed me, I picked up the bag. Glanced at the note again… “Do it”… I swore it said “Do try” but I was high when I picked it up, so I dont know. But it entrigued me even more. I examined the pill. I reasoned with myself. I just couldn’t take it, it could be anything, but I was so curious. What if it was THE best high, the MOST psychadelic trip. I talked myself out of it. I set it down again, and I couldn’t help but feel like I was missing out…

Pokemon: Tarnished Gold

Being someone who isn't nearly as computer savvy as someone from this generation should be, I know very little about what technology is capable of. Aside from email, IM, and the occasional download of something otherwise unobtainable for me at the moment, I have about the same amount of knowledge an eighty-year-old might possess about the electronic world.

For example, and for the sake of this tale I'm about to recount, I was totally unaware that someone is capable of hacking Pokemon games to make their own sub-story of the world - even less so that it was possible to make a physical copy of the game in a real cartridge.

However, I happened to learn about this one in one of the most disturbing ways possible.

When I was younger, Pokemon Gold was my very first game from the ever-popular franchise. I became very attached to the little creatures my character (name after myself even though the character was male) caught and often fantasized about the adventures we would go through had a preset storyline not been in place.

That isn't quite important, though.

What is important is the fact that I never truly let go of my childhood fantasies; the memories from that first game were far too cherished to set free. As such, I still have my old Gold cartridge, compleete with a total abuse of the copy glitch. I refuse to restart my game, though. I'm afraid too much of the old magic would be lost.

I wanted to play a whole new game of the version that I recall being the happiest with, but older cartridges are rather hard to find outside of the Internet nowadays; the most my local flea markets have are GBA games, with hardly any being Pokemon.

New start, New life, New me

Moving to a new place was a big thing for me. 3 hours away from home, 3 hours away from the town I loved, the house I grew up in and the ex boyfriend who had been the thing to drive me away. In a way I was looking to escape.

New start, new life, new me, that was what I decided when I moved away.

It was going well within 6 months I was doing really well at my job, I’d even started dating this new guy, Paul, who was everything my ex hadn’t been man enough to be. He was polite and kind and loving but with just the right amount of “I’m a man”. Things were going so well that I didn’t even really realize when things started to go wrong. At the time I’d just assumed the things that were happening were small coincidences, just little problems that happen every now and again, it wasn’t until I looked back on it that I realized that it was all building up to something big. Something that has left me half the woman I once was.

It started off just small things, like I’d be certain that I’d left the book I’d been reading on my bedside table but when I found it it was next to the bath, the picture of me and my mum that I had always had on my fireplace had somehow fallen and smashed, food that I had left in the fridge would be gone when I went to look for it. As I lived alone I knew it couldn’t be anyone else. At first I thought I was just being careless, then as more and more things happened I started thinking that something wasn’t quite right, I was so certain that I had turned the tv off before I went to work and that I’d left my favorite necklace in my jewelery box. I called Paul up one day after work and asked him to come over and help me look around for signs of a break in. He kindly obliged even though he thought I was overreacting.

“Babe, I know you usually have it all together but sometimes people make mistakes, sometimes we just forget things.” he told me to try and placate me. I knew he was right but something just didn’t feel right about the situation.

Dear Diary

Dear Diary,

I’m going to die today. Unfortunate, I know. I’ve recently finished reading this book, it was very interesting; fairly creepy as well. Did it give me the shivers? Yes, it really did. But now I’m going to die. Why can’t I live any longer? Well, that’s not for me to decide. It’s too late. I can’t escape now. If I turn around…I don’t even want to think about it. No, I really don’t. It’s that horrific. That terrifying. And it’s right behind me, breathing down my neck. Can I feel the breath? Yes, yes I can. It’s starting to really bother me, almost become a nuisance. There’s some crackling noise now…I know I can hear it. There’s no denying, I can definitely hear it. If I just listen close enough, if I just pay enough attention to the apparent silence…it will take control of me.

This book I read…it was really strange. It was almost as if something was…speaking to me. Telling me what to do, what to write down as I had a book of my own to finish. But this story was just so interesting, so entrancing. It was about a person, somebody, it was strange. I didn’t exactly know the person, it was just somebody. I know I didn’t like that person very much though. They had been looking into my secrets, trying to steal into what I considered precious and dearest. I managed to seal these secrets, though. Seal them deep down, somewhere safe. Somewhere where you’ll never find them.

Stop looking into my secrets, you fool. That’s right, I’m talking to you. Do you know me? No, of course you don’t know me. You know nothing about me. All I know is that you’re reading my diary. Why are you reading my diary? Are you trying to figure something out about me? Are you some sort of assassin, trying to kill me? Good luck. You won’t ever be able to kill me. It’s practically impossible. I will go on and on, doing what I do best. Are you simply curious about my life, a meaningless someone’s life? Somebody you’ll never meet in your entire life? Well, actually, I believe you have met me now that I think about it. You know me very well.

What do I sound like? Well, however you want me to sound like. What do I look like? Well, that’s up to you to decide. Because in reality, you created me. You formulated something in your mind to create my existence. How else can you read this and imagine that voice in your head speaking these words to you? Something about me exists. But still, I wonder. Why did you do that? Why did you create me? Are you lonely? In need of a friend? I can be your friend. I can be whatever you want me to be. Because you created me, you made me. But if you created me, how can you be invading my secrets? Does that mean that these are your secrets? Did you write this? I think you did write this. This diary, it’s yours, isn’t it? That’s pretty strange. Are you a good writer? Whether the answer is yes or no, it’s always good to proofread anything you’ve written. Go ahead, proofread. Go read this over again. Maybe you’ll notice something. Stop when you feel you’ve gotten the message.

Look out.

princess.exe

Mój brat, zaraz po tym jak otrzymał posadę jako technik komputerowy, wyprowadził się z domu. Był to początek 2002 roku i od tamtej pory słuch o nim zaginął. Starałem się z nim skontaktować – dzwoniłem, pisałem maile – wszystko na nic… Któregoś dnia postanowiłem osobiście złożyć mu wizytę. Przywitały mnie zamknięte drzwi oraz 3 koperty przybite do jego drzwi (jakieś zaległe rachunki i listy).

Wracając do domu, zauważyłem, że ktoś zostawił szary uszkodzony laptop na środku mojego podjazdu. Wysiadłem z samochodu aby obejrzeć go dokładniej.

Monitor LCD zdecydowanie wykazywał oznaki „użytkowania”. W lewym górnym rogu ekranu widać było ogromny otwór, który wpasowywał się dokładnie w rozmiar standardowego śrubokręta marki „Philips Head”. Nad nim, widniała kamerka internetowa, która także została zniszczona przy użyciu śrubokręta. Oprócz tych dwóch „szczegółów”, komputer wydawał się być praktycznie nowy. Klawisze były lekko wyblakłe, ale nie do tego stopnia aby nie można było ich używać. Spojrzałem na tył monitora, aby dowiedzieć się jakiej jest marki, jednak nie mogłem nic znaleźć. Jestem pewien, że dokładnie go sprawdziłem i nigdzie, powtarzam NIGDZIE, nie znalazłem żadnego tekstu, żadnego logo. W rzeczywistości laptop nie posiadał nawet „Dowodu Licencji” czy naklejki gwarancyjnej. Co dziwniejsze, laptop posiadał tylko dwa porty : VGA (używany do podłączenia zewnętrznego wyświetlacza przyp. tłum) oraz USB. Było to zastanawiające ponieważ jak długo, jakiekolwiek urządzenie elektroniczne, może działać bez portu ładowania ? Uznałem w końcu, że musiał być to jeden z tych bardzo tanich laptopów w którym aby naładować baterię , należy wyjąć ją z komputera i podłączyć do zewnętrznej ładowarki – jeszcze bardziej zastanowiło mnie, dlaczego w takim wypadku posiadał on kamerkę internetową ?

Zaintrygowany, co dokładnie znajduje się na laptopie, pobiegłem do mojej piwnicy, gdzie był przechowywany mój stary, nieużywany od dawna komputer. Znajdował się tam tylko dlatego, że zapomniałem przenieść tego behemota do lokalnej stacji SarCan (punkty recyklingu elektroniki przyp. tłum). Używał bym go dalej jednakże potrzebuje on od 5-6 godzin aby w pełni się uruchomić, ponieważ zawsze przechodzi w tryb odzyskiwania systemu, a jego procesor jest o wiele za „wolny” aby odzyskać wszystkie dane na 500 gigabajtowym dysku twardym (pamiętaj ze 120mhz procesorem Pentium nie zajedziesz daleko). Cóż… nieważne zresztą. Usunąłem więc stary monitor typu CTR firmy LG i podłączyłem go do laptopa. Miałem już nacisnąć przycisk zasilania, gdy…

…Zatrzymałem się. Nie ma mowy żeby działał, bateria już dawno musi być rozładowana.

Przetrząsnąłem całą piwnicę aby znaleźć mój tester napięcia. Gdy tylko go dorwałem odłączyłem baterię od laptopa i sprawdziłem odczyt… Bardzo niskie… Nie ma szans aby działał. Trudno – pomyślałem – najwyżej poleży tutaj do rana. Jutro zabiorę ten cały szmelc do SarCan i zrobią wreszcie z tym porządek. Odłączyłem monitor od laptopa, podłączyłem do mojego PCta i zostawiłem tak wychodząc z piwnicy. Skierowałem się prosto do mojego pokoju aby pooglądać telewizję. Oglądałem ją przez jakieś trzy godzinki po czym położyłem się do łóżka.

Jednak nie cieszyłem się długo słodkim snem. Został on przerwany przez bardzo głośny dźwięk. Ku mojemu zdziwieniu rozpoznałem go jako sygnał uruchamiania systemu Windows 2000 – z wrażenia spadłem z łóżka. Hałas był tak głośny, że mógłbym przysiąc, że ktoś trzymał głośniki tuż przy moich uszach. Gdy wreszcie się jakoś pozbierałem, przez minutę czy dwie starałem się zrozumieć gdzie znajduje się źródło tych dźwięków.

Wreszcie wpadłem na świetny pomysł :

- Komputer ! Musiałem go przez przypadek włączyć gdy zmieniałem monitory !

Zadowolony z tego, że udało mi się rozwiązać zagadkę, skierowałem się w kierunku piwnicy, gdy nagle zamarłem w połowie drogi…

Zaraz...

To nie mógł być żadnym sposobem mój komputer…

Przecież miałem na nim zainstalowanego Windowsa 95…

Po tym wszystkim nie miałem najmniejszej ochoty na wybieranie się gdziekolwiek a na pewno nie do mojej piwnicy. Jednak zdrowy rozsądek zaczął brać górę nad przerażeniem i zdecydowałem, że musi być to jakiś problem systemowy – w końcu komputer był dość długo nieużywany. Ku mojemu zdziwieniu, komputer nie był włączany… mówiąc szczerze nie był on nawet podłączony do prądu. W takim razie pozostała ostatnia możliwość :

- Laptop…

Pośpiesznie usunąłem z niego baterię i podłączyłem jeszcze raz do woltomierza.

Tym razem nie mogłem odczytać żadnej konkretnej liczby. Tester zupełnie oszalał.

Podłączyłem baterię jeszcze raz i wcisnąłem przycisk „start”. Zaświeciły się jakieś światełka kontrolne co świadczyło o tym, że komputer jest w 100 % sprawny. Musiałem wiedzieć co się tutaj do cholery wyprawia. Podłączyłem mój stary monitor CTR do laptopa, i moim oczom ukazał się…

…Praktycznie pusty pulpit, jedyne co można było zobaczyć to trzy ikony znajdujące się w lewym dolnym rogu ekranu. Pasek zadań był pusty, nie było także nigdzie widać przycisku „start”.

Tapeta (a raczej jej brak) była zupełnie czarna. Czemu ktoś miałby zrobić coś takiego ze swoim komputerem ? Pytałem sam siebie. Każdy z nas może usunąć wszystkie ikony z pulpitu, ale trzeba być bardzo dobrze wyszkolonym hakerem aby zrobić to samo z przyciskiem „start”. Z wszystkich trzech ikon, jeden był to folder „Gry” a drugi „Video”. Trzecia ikonka to cmd.exe. Przez chwilę miałem wrażenie, że jest to jeden z tych laptopów stworzonych specjalnie dla dzieci. Kliknięcie na folder z grami potwierdziło moje przypuszczenia; laptop musiał należeć do jakiejś małej dziewczynki. Poczułem jakieś irracjonalne wyrzuty sumienia, dziewczynka musiała być dość biedna ponieważ w folderze znajdowała się tylko jedna gra i nie miałem bladego pojęcia jakiego gatunku. Nazywała się princess.exe. Włączyłem program z czystej ciekawości – chciałem zobaczyć na czym polegała. Moim oczom ukazał się w pełni animowany ekran tytułowy. Pojawiały się na nim różne bajkowe postacie. W tym momencie na ekranie pojawiło się logo gry. Nazywała się „Kreator Księżniczek : Spraw byś była piękna !”.

Ah, więc musiała być to jedna z tych nisko budżetowych gier typu „nałóż na swoje zdjęcie jpgi. ubranek”. Oczywiście dalsze buszowanie w programie tylko to wszystko potwierdziło. Gdy na ekranie pojawiło się „menu” otrzymałem do wyboru dwie możliwości :

- „Wystrój się !”
- „Przeglądaj śliczne zdjęcia”

Chciałem zobaczyć jak wyglądała dziewczynka do której wcześniej należał laptop więc wybrałem drugą opcję. Nie mogła mieć więcej niż 5 lat, co więcej wyglądała bardzo uroczo. Po jej rysach twarzy oraz kolorze skóry wywnioskowałem, że pochodziła z rodziny meksykańskiej bądź hiszpańskiej. Ubrana była w lekko zniszczoną białą sukieneczkę, dookoła kołnierzyka i rękawów miała doszyte czerwone falbanki. Cała sukienka była pokryta malutkimi czerwonymi różyczkami. Uśmiechnąłem się sam do siebie, wyglądała jakby sprawiło jej dużo frajdy nałożenie wirtualnego diademu na jej małą słodką główkę. Przeglądając zdjęcia zauważyłem, że więcej niż połowa zdjęć przedstawiała pusty pokój – jedyną widoczną rzeczą było łóżko znajdujące się w rogu pokoju. Jak sądzę z jakiegoś powodu unikała aparatu jakby miał ją poparzyć, czy coś w tym rodzaju, sam już nie wiem... Po chwili stwierdziłem, że wystarczy już zabawy z tym programem (w końcu był on skierowany do małych dziewczynek a nie do dorosłego faceta!). Nadszedł czas na kolejne foldery. Postanowiłem, przy użyciu aplikacji cmd poszukać innych plików znajdujących się na dysku twardym.

Po uruchomieniu, moim oczom ukazało się „:\>_”. Ok, to było już dość dziwne – nie było tam żadnej litery oznaczającej dysk ! Wprowadziłem polecenie „start C:\” . Wcisnąłem klawisz „Enter”. DOS przekazał mi tylko tyle, że „start” nie jest rozpoznane jako polecenie zewnętrzne, wewnętrzne czy też jako plik wsadowy. Po kilku sekundach program zawiesił się, a ja znów powróciłem do pulpitu. Ostatnią rzeczą do zobaczenia były więc pliki video. Po dwukrotnym kliknięciu na folder...

...Ekran momentalnie stał się czarny. Pomyślałem, że pewnie się zawiesił. Jednak w tym momencie zauważyłem mały migający punkcik w lewym górnym rogu :

"_"

Po krótkiej chwili, na ekranie wyświetlił się komunikat : "start :\>videos\001.wmv". Pojawił się film, wyświetlony w trybie pełnoekranowym. Bohaterką filmu była ta sama mała dziewczynka której zdjęcia przeglądałem przed chwilą. Uśmiechała się i trzęsła z podniecenia. Jej szczęście sprawiło, że zrobiło mi się ciepło na sercu. Mimowolnie się uśmiechnąłem. Domyśliłem się, że musiała nagrywać film w czasie gdy grała w tą „ubierankę”. Na początku po prostu przesuwała paluszkami po padzie, chichocząc co chwilę. Musiała być to dla niej naprawdę dobra zabawa. Po jakiś dwóch minutach ekran znów stał się czarny na ułamek sekundy. Następnie wyświetlił się kolejny film... Tym razem dziewczynka miała na sobie różową koszulkę z odblaskowym napisem „Go Go Girl!”. Myślę, że program po prostu nagrywał ją za każdym razem, bez jej wiedzy. Poczułem się trochę nieswojo... Po co ktoś miałby właśnie tak zaprogramować zwykłą grę ? Zresztą nieważne, jeżeli folder z filmami nie zawierał niczego innego to równie dobrze mogłem wyłączyć komputer. Wcisnąłem więc przycisk zasilania...

...Laptop jednak nie zareagował w żaden sposób. Film nadal trwał, tym razem dziewczynka miała na sobie pomarańczowy topik. Uśmiechała się i chichotała jak zawsze, uznałem więc, że system sam się wyłączy po tym jak skończy wykonywać polecenie. Nie mógł przecież trwać długo. Odtwarzały się kolejne części filmu, a ja powoli zaczynałem przysypiać. Po kilkunastu cięciach jednak coś się zmieniło...

...Tym razem dziewczynka stała przed komputerem, bez żadnego wyrazu twarzy, zupełnie jakby nie odczuwała żadnych emocji... Zastanawiając się, co się tutaj do cholery dzieje, ponownie zainteresowałem się filmem. Tym razem nie wywołał on uśmiechu na mojej twarzy, mogę powiedzieć więcej – czułem się bardzo nieswojo widząc ją bez swojego zwykłego szerokiego uśmiechu... Pokój był bardzo ciemny, jedyne źródło światła to mała nocna lampka która stała na biurku. Tym razem ubrana była w białą piżamkę. Co ona ma zamiar zrobić – zastanawiałem się. Stała tam przez dobrą minutę, z tym przerażającym obojętnym wyrazem twarzy... Wpatrywałem się w nią w napięciu, jakby coś strasznego właśnie miało się wydarzyć...

W tym momencie pochyliła się i spod biurka podniosła piłkę do metalu. Trzymała ją przed sobą, jakby chciała mi ją pokazać... Następnie przyłożyła ją do swojego prawego policzka...

Na sam widok, skuliłem się w sobie...

Co tutaj się kurwa dzieje ?!

Dziewczynka powolutku zaczęła odcinać sobie część twarzy. Krew kapała jej na szyję... Powoli byłem w stanie zobaczyć jej ząbki... Po 10 sekundach było widać już wszystkie... Krew pokryła praktycznie całą jej prawą stronę ciała. W końcu dotarła do swojej dolnej szczęki... Jej policzek odpadł na ziemie z cichym łoskotem... Nadal patrzyła w kamerę bez żadnych emocji... Nie mogłem już tego wytrzymać. Wyrwałem baterię z laptopa ale film nadal trwał...

Kolejne cięcie...

Tym razem dziewczyna krzyczała z bólu... Prawie spadłem z krzesła – dźwięk był tak głośny... Krzyczała w agonii przez 10 sekund. Od strony drzwi było słuchać głośny stukot. Ktoś najprawdopodobniej chciał dostać się do środka. Była to kobieta, mówiła w języku, którego nie byłem w stanie zrozumieć. Waliła w drzwi z całych sił, jednak nie mogła ich otworzyć – dziewczynka musiała je w jakiś sposób zatrzasnąć. Miałem już tego dość, starałem się odłączyć monitor od zasilania jednak wyglądało jakby ktoś go zespawał go z portem. Krzyki i wrzaski trwały do następnego cięcia...

Znów, jej twarz nie zdradzała żadnych emocji... Kobieta nadal łomotała w drzwi, krzycząc i nawołując swoją córeczkę. Dziewczynka znów chwyciła piłkę i przystawiła ją do swojego prawego ramienia. Na ten widok zupełnie mnie zatkało... To było okropne, niewyobrażalnie okropne i obrzydliwe... Krew lała się strumieniami... Krzyki za drzwiami zamilkły – założę się, że kobieta pobiegła po pomoc. Kiedy piła dotarła do kości, usłyszałem okropny zgrzyt od którego zjeżyły mi się włosy na całym ciele... Miałem ochotę zwymiotować. Zauważyłem że kawałek jej mięśnia utkną pomiędzy ząbkami. Wtedy nastąpiło kolejne cięcie... Po nim kolejne... Jej ubranko było już całe czerwone od krwi...

Ponownie, patrzyła w monitor bez żadnych emocji...

Boże... co ona ma zamiar teraz zrobić...

Kobieta w tym czasie wróciła, byłem w stanie rozróżnić jeszcze dwa inne głosy, prawdopodobnie był to jej ojciec i brat. W tym momencie przyłożyła piłę do prawej części swojej główki... Słychać było głośne rytmiczne uderzenia w drzwi... Starali się je wyważyć... Dziewczynka powoli, tak jak poprzednio, przecinała swoją głowę na pół. Krew tryskała dosłownie w każdym kierunku... Jej prawe oko, wywróciło się i po chwili z oczodołu zaczęła wypływać krew... Dotarła do górnej szczęki i zaczęła torować sobie drogę przez kości i zęby... To był najgorszy dźwięk jaki kiedykolwiek w życiu usłyszałem... Wciąż czasami go słyszę, tak jak teraz... Rytmiczne uderzenia w drzwi nasilały się, jednak ja w duchu miałem nadzieję, że jednak im się nie uda – że nie będą musieli patrzeć na ten koszmarny widok...

Kolejne cięcie...

I kolejne...

Na następnym widać było jak połowa jej główki upada na biurko... Jej oczy wypadły z oczodołów pod wpływem uderzenia. Krew dosłownie wszystko zalała... Dopiero wtedy udało im się wyważyć drzwi. Wszyscy niemal stracili przytomność na tak makabryczny widok. Ich córeczka była w kawałkach. Matka zwymiotowała i wybiegła z pokoju. Ojciec wpadł do pokoju, „złożył” jej główkę, przytulił do siebie i zawył z rozpaczy. Drugi mężczyzna, prawdopodobnie jej starszy brat, po prostu patrzył przerażony, chyba nie bardzo wiedząc co ma zrobić.

Ten przerażający pokaz samookaleczenia skończył się z tym filmem i po następnym cięciu widać było tylko pusty pokój... Westchnąłem z ulgą, byłem cały spocony i ciężko dyszałem. Nie zdawałem sobie sprawy, że było tak gorąco... Tyle pytań kłębiło mi się w głowie...

- Jak to w ogóle było możliwe !?

Byłem tak wystraszony, że spędziłem dobre 30 minut siedząc i wpatrując się w monitor – byłem dosłownie sparaliżowany. Wreszcie zebrałem się w sobie i wstałem... Popatrzyłem na laptop; miałem nadzieję, już po raz ostatni. Ciągle widać było pokój z łóżeczkiem...

Nagle...

Następne cięcie...

Na ekranie pojawiła się moja twarz...

Siedziałem w mojej piwnicy, używając laptopa...

Pokemon Black

I’m what you could call a collector of bootleg Pokémon games. You know, like Pokémon Diamond & Jade, Chaos Black, etc. It’s amazing the frequency with which you can find them at pawnshops, Goodwill, flea markets, and such.

They’re generally fun; even if they are unplayable (which they often are); the mistranslations and poor quality make them unintentionally humorous.

I’ve been able to find most of the ones that I’ve played online, but there’s one that I haven’t seen any mention of. I bought it at a flea market about five years ago.

Game Over

Let me start by saying that I’m a casual gamer. I enjoy a round of Halo every now and then, or a nice RPG or adventure game. I’m not picky, and I’m not competitive. So when my friend Chelsea called me up to play some games at her house, I was all for it. I left to her place at around 7, opting to catch the bus rather than walk in the spring rain. During the bus ride, I remember thinking about the time I visited them on April 1st. Chelsea and her family had gotten me with a prank involving replacing the filling of Oreos with toothpaste. It was all in good fun, and we shared a good laugh. I briefly wondered if they had anything in store for me today, on Friday the 13th.

It wasn’t until I heard the bus doors close behind me that I realized I was standing outside at the bus stop. At a brisk pace, I walked the remaining 3 blocks to Chelsea’s house. I was greeted by the barking of their two dogs, Essie and Miller. The minute Chelsea opened the door, I was rushed by Miller, the energetic fluffball. Essie just lied on the floor lazily, as she often did. We went into the main room and made ourselves comfortable. I’d always liked the feel of her house; It felt warm and inviting. But on that night it was different. It seemed a little less comforting than it usually did. I passed it off as a side-effect of the gloomy weather. Tonight, the game of choice was the latest Call of Duty release, Black Ops. As I said before, I’m not the competitive type. Chelsea on the other hand, had guns blazing as soon as the game loaded. Good ol’ Chelsea. We had fun for a couple hours; Killing other players online in a flurry of bullets and button-mashing. As the clock neared 10, Chelsea’s brother Nathan came upstairs.

“Can I play?” he asked, behind a mischievous grin. He’d always been a little trickster, just 13 years old. I’m still convinced he was the one behind the Oreo prank. We let him join, alternating turns every round or so. Near midnight, Nathan made a suggestion.

“Let’s play zombies!” Now, for those of you who aren’t aware, “Zombies” is a mode in the game in which up to four players can work together to fend off hordes of the undead. It’s not really scary, just mindless zombie killing. It sounded like fun, so we agreed. A few minutes in, an odd thought struck me. I had realized why the house felt different.

“Hey Chelsea? Where are your parents?” I had asked. Usually, they greeted me with a warm smile within five minutes of my arrival. She paused the game.

“They went out for the night. They’ll be back in the morning.” As she said this, I caught a grin cross Nathan’s face. Something in the back of my head told me that they weren’t gone, and my earlier suspicions may have been correct. I decided to stay wary, but for the time being, I would have fun. After several close calls with reanimated corpses, we made it to a part in the level with a “Random Box”. For a certain amount of points, the Random Box will give you a completely random weapon; It’s always fun to see what you’ll get. Nathan used it first. As always, he got a very useful weapon, an automatic rifle. Chelsea followed suit, but was stuck with a near-useless handgun. Then it was my turn; And of all the things I expected to get, what came out of that box was certainly not one of them.

At first, I thought my eyes were deceiving me (I had misplaced my glasses earlier that week). Instead of the regular weapon, what appeared to be some type of toy was suspended in mid-air over the box. We all sort of looked at it, trying to figure out what it was. We knew that sometimes, a toy clapper-monkey with cymbals would appear, as a joke to the player. While inconvenient, it wasn’t ever a big deal. However, this wasn’t a monkey. As we studied it, we realized it was a doll. But further inspection sent a shiver down my spine. It was burned. Badly. Its clothing was scarcely there, as well as its hair. It was missing an eye and was half-charred. Before either of us could say anything, it began to rise higher into the air. And that’s when the giggling began. Not childish giggling, or a mirthful chuckle. It was unsettling, unnerving, and it just didn’t belong. It honestly jarred me for a second, and I didn’t know how to respond. The doll rose higher into the air, until it was entirely off-screen. The only evidence it even appeared was the faint echos of a twisted child’s laughter that followed it. As the last of the giggling subsided, the screen flashed red. Then silence.

I thought for a single moment that Nathan had somehow done this. But he looked confused, and I could see even a little fear in his eyes. Chelsea was stunned as well. For a long moment, no one said anything. That is, until Chelsea noticed something odd.

“Where are all of the zombies?” She asked, and she was right. It had been too quiet, and we realized why. There weren’t any zombies. In fact, during the entire appearance of the doll, not a single zombie had made its presence known. For a full 30 seconds, we roamed the level with to no avail. Nathan opened his mouth to speak, but then we heard it again. The eerie, ghastly laughter that had accompanied the doll. This time, however, there was no doll to be found. That’s when the screen flashed red again.

Before anyone could react, hundreds of charred dolls appeared in the game. Crawling, giggling, misshapen dolls. They covered the ground, climbing onto our characters and giggling gleefully as they somehow ripped open wounds, causing blood to spill everywhere. I looked away. I knew it was just a game, but I was just too creeped out. When I looked back, the screen had its customary Game Over screen. But there was something different. Our characters names appeared at the bottom of the screen, and Nathan’s was highlighted for some reason. The house was quiet; We all just sat there, collecting ourselves. I was the first to speak.

“Good one Nathan. You actually freaked me out a little.” I tried to keep the light quivering out of my voice. His quizzical look didn’t help.

“What are you talking about?” was his reply. I was determined to expose him.

“The creepy doll thing in the game. I know you did that as a joke.” He just slowly shook his head.

“Brian, I didn’t. I’ve never seen that happen before.” I don’t know why, but I felt myself get angry. I decided to just let him have his fun. It was just a stupid joke, afterall.

“If you say so.” I turned to Chelsea. “Did you want to get a snack from the kitchen?” She nodded, and we got up. Neither of us bothered to turn off the game. In the kitchen we rummaged through the cupboards to find some glasses and plates. We heard Nathan shout his need to pee from the other room, then his footsteps heading to the restroom. We browsed the kitchen for a few more minutes, returning to the living room with hot cider and cookies. We sat there for a bit, sipping our drinks and munching cookies until Chelsea spoke up.

“We should probably watch TV or something. There might be a movie on.” I agreed, and picked up the controller to turn of the Xbox. I pressed the guide button on the controller, and waited for the menu to pop up so I could turn it off. It didn’t. Sighing in both resignation and frustration, I got up to turn it off. I pressed the button, expecting the little green light to disappear, but it didn’t. Some Xbox 360 models freeze up sometimes, but I don’t recall them not being able to shut off. I tried again to no avail. I studied it for a few minutes, when Chelsea’s voice caught my attention.

“Where’s Nathan? He could probably fix it.” She sounded concerned, and a thought struck me. Where was Nathan? He’d been gone for at least fifteen minutes. I was about to call his name, when I heard a sound that made my blood run cold. The giggling. Instantly, both of our eyes shot to the screen. It was the same “Game Over” screen, but Nathan’s name was no longer highlighted. In fact, it appeared dull compared to ours. My heart was pounding almost as fast as my mind was racing.

“What the hell was that?” I asked. But Chelsea had already stood up, and was headed toward the restroom. I followed, and knocked on the door.

“Nate? You done in there?”

No response. I tried the knob, and it was unlocked. Something told me not to open it. I don’t know what or why, but I wish to God that I had listened to it. I opened the door, and the first thing I saw was red. Blood was everywhere. Nathan was lying on the floor, a thick, dark red line from one side of his throat to the other. Another deep cut traced from his throat down to his abdomen. His short, brown hair was matted in blood, and his normally pale form was absolutely colorless. I tried to suppress the urge to vomit. A heard Chelsea move behind me, and realized I couldn’t let her see this. But I was too late. I heard a gasp, followed by the most agonizing scream. I quickly shut the door, and turned to Chelsea. She had a look of terror, revulsion, pain, and agony etched onto her face. It broke my heart to see it, but I knew we had other things to worry about first.

“Chelsea, I’m so, so sorry. But you have to listen to me. We have to get the fuck out of here, now!” Sobbing, she made a sound that sounded like agreement, though I couldn’t tell. I was nauseous, confused, terrified, and every imaginable type of sickened. We bolted to the door, but the handle wouldn’t budge. It wasn’t just stuck, it was fucking immovable. I felt the first waves of genuine panic setting in, and I could see Chelsea close to breaking down.

‘Shit, shit, SHIT.’ I pulled out my phone, and dialed 911. Nothing but static. I didn’t know what to do. We were trapped here, with no phone, and Chelsea’s mutilated brother in a blood-soaked restroom. ‘Oh my god, Chelsea!’ My mind immediately assumed the worst, but I turned around to find Chelsea sitting on the floor, mute with shock, grief, and terror.

“Chelsea, get up! We have to GO!” I yelled. I wasn’t mad at her, but I was so overwhelmed, that I didn’t know what to do. She stood, and held onto my arm. I heard Essie and Miller barking outside, where we left them after I had arrived. I silently thanked God that they were safe. In the living room, I turned to her.

“Chelsea, we’ve got to find a way out, so we can-” I stopped short. Behind her, on the screen, was her characters name, highlighted. I must’ve showed my horror on my face, because she turned around to see what I was gaping at. A wave of terror showed on her face. She looked at me, as if I knew what to do. And suddenly, I did. We were getting the hell out of there.

“Chelsea, hold on to me!” I screamed. I didn’t care that I was crying, or that I was shaking. I had to get us out of there before anything else happened. She did as I instructed, and I picked her up. Without another thought, I made a sprinting beeline for the window. As soon as she realized what I was doing, she gripped me tighter. Her hands were balled so tight that her knuckles had turned white. We crashed through the window and into the front yard. I was bleeding. The glass had bit into my legs, arms, chest, and face. But we were out. Chelsea was unscathed, and managed to stand up on her own.

The soft giggling from inside the house was all the motivation we needed to run.

A week later, it was all over the news. We couldn’t tell them the whole story, or they’d think we were nuts. The media had taken every possible angle and ran with it. Everything from “Neighborhood Killers” to “Child Murderers” were on every paper in the city. At Nathan’s funeral, I sat with Chelsea and her parents. It was heartbreaking. I really liked that kid. A few days after that, I was sitting in my living room. I looked at my stack of games. My eyes rested on one of them. Call of Duty: Black Ops. The memories of that night came rushing back, and I almost screamed. I realized to move on, I’d have to forget what happened and go on with my life. I popped the disk in, deciding to play the campaign mode. Assassinate Castro or something. While the disk loaded, I decided to call Chelsea and check up on her. No answer. ‘Oh well’ I thought. She probably didn’t feel like talking. As I looked back to the TV, I froze.

Instead of the Title Screen, it had the same “Game Over” screen from that night.

Nathan and Chelsea’s names were dulled.

Mine was highlighted.

I heard a giggle.

“Come Closer”

I’d actually seen him on our way home from school. He looked dirty and disturbed, and stared straight at us as our bus went by. We even made jokes about him, probably as our way of pretending we weren’t afraid. He was incredibly out of place in our middle class suburb, so his mere presence felt threatening… thus our panic when the three of us got off at our stop and saw him at the corner, about to look in our direction.

He was between us and our houses, and the bus had already pulled away, so we bolted for the bushes of a nearby yard. We weren’t sure if he had seen us, but we peered through the leaves and saw him stalking our way, muttering randomly. Tim, my neighbor, insisted that he’d seen a large knife in the man’s ragged clothing. Danny, a kid I hardly knew who had just moved into the neighborhood, insisted that he was imagining it – that Tim’s glasses must have reflected the sun wrong or something. Still, we were terrified, and the sidewalk was going to bring him right by us.

It was Tim that broke and ran first, keeping low. I followed, my heart pounding, as we dove into the darkness underneath the porch of the unfamiliar house we’d been hiding near. As we squeezed our bodies against the dirt, the grimy wood pressed into our backs, barely giving us enough room to breathe. From our hiding place, we could see the disturbed man turn into the yard in front of us and begin searching around, hitting the bushes and muttering angrily.

I realized then that Danny wasn’t with us, but I hadn’t seen where he’d gone. Tim had lost his glasses back at the bushes, and he just huddled in the shadows next to me in near-blind terror. We stayed there in silence, waiting. Every so often, whenever I almost thought it was safe to come out, footsteps would creep across the wooden porch above us. Tim almost sneezed, once, but I covered his mouth and nose in stark fear.

We waited there so long that the tone of the sunlight began to change. We hadn’t heard the man searching about in awhile, and I was just getting ready to peek out, when footsteps clattered and a thud hit the wood directly above us. A split second later, Danny’s face appeared in front of us upside down, and he looked at us through the lattice. A look of shock and surprise crossed his features at finally finding us. He whispered something, but I couldn’t hear anything. He seemed to be saying “come closer,” so I figured the horrible man was still around and we had to be quiet, and I inched forward.

Danny’s features grew fearful, and he kept indicating something above us. Strangely, I still couldn’t hear him… his eyes seemed to dim then, and I inched forward a little bit more. I froze for a moment in horror, then backed up. Tim mouthed to me: “What did he say?” and I just shook my head, completely in shock. Danny hadn’t conveyed “come closer,” he had mimed “he’s up there.” The drifter was unknowingly sitting right above us, waiting, because he knew we had to be somewhere in that yard.

There was nothing to do but wait in silence, trying not to scream. I was glad Tim had lost his glasses. I lay there as darkness descended, waiting in unwavering terror and trying not to feel the glassy stare of Danny’s severed head as it rested in the grass a foot away.

FALLOUT 2

W Fallout 2, gdy ukończysz grę masz możliwość jej kontynuowania. Pamiętasz tę zdezelowaną kryptę z początku? Tę z plamami odpadów toksycznych i windą, gdzie zabija się złote geckosy. Nazywa się "Toxic Caves" na mapie świata, ale tak naprawdę jest to mała krypta z trzema poziomami(włączając w to pierwszy poziom jaskiń, gdzie jest drabinka w dół prowadząca do właściwej krypty).

Jeśli więc masz jedno z oryginalnych wydań gry i go nie patchowałeś, możesz wrócić do Toxic Caves po ukończeniu gry, a jeśli masz przedmiot "Heart pills"(pigułki na serce) z questu związanego z morderstwem Westina, możesz się sam nimi zabić w windzie.

Po tym jak ujrzysz standardowy filmik o śmierci postaci, ekran pozostanie czarny i nie przejdzie do menu głównego. Po kilku minutach zaczniesz słyszeć coś w rodzaju białego szumu w jaskini. Powoli zaczniesz dostrzegać na ekranie swoją postać całą ufajdaną w gównie, które znasz z pierwszej części gry z pomieszczenia Master Mutanta. Twoja postać wstanie, gra zacznie odtwarzać swoją zwykłą ambientową muzyczkę, jednak nadal będzie w niej obecny ten biały szum.

Rozejrzyj się po nowej lokacji, ale NIE PRÓBUJ nawet łamać jakiegokolwiek zamka. Te tereny są pełne programistycznych tricków twórców, które mają za zadanie chronić ich sekrety.

W miarę jak będziesz się posuwał naprzód, usłyszysz jak biały szum robi się coraz głośniejszy, a ten ambientowy kawałek, do którego się przyzwyczaiłeś, zacznie się dziwnie zachowywać. Pewnie wynika to z trudności przy odtwarzaniu dwóch utworów w tym samym czasie, do czego silnik Fallouta nie był przyzwyczajony.

Przechodząc przez kolejne zamknięte na klucz drzwi, zobaczysz wiele postaci, które już wcześniej pojawiały się w grze. Co dziwne, to będą jedynie te postacie, które zabiłeś, albo które powinny być martwe odkąd je widziałeś ostatni raz. Tak jak końcowe animacje, postacie będą się różnić w zależności od tego w jaki sposób prowadziłeś grę... Jeśli byłeś dobrym charakterem i próbowałeś rozwiązywać problemy bez użycia siły, to znajdziesz tylko kilku oprychów i inne nieszczęśliwe ofiary. Jeśli zrobiłeś sobie rzeźnię z każdego miasta, zobaczysz tu setki postaci.

Niezależnie od tego, co robiłeś w trakcie gry, żadna z tych postaci z Tobą nie będzie rozmawiać, ani reagować na cokolwiek z Twojej strony. Nie mogą być okradzeni, zabici, przemieszczeni ani uzdrowieni. Jeśli użyjesz na nich skilli First Aid, Doctor, albo jakichkolwiek przedmiotów leczących, gra pokaże Ci komunikat: "Na to już zdecydowanie za późno, wybrańcze".

Okaże się, że ta lokacja to jakiś rodzaj piekła, zamieszkanego przez martwe postaci. Ostatnia postać, stojąca na wprost ostatnich drzwi, zawsze będzie modelem postaci gracza z pierwszego Fallouta. Jest to jedyny NPC, z którym możesz nawiązać jakikolwiek kontakt, co więcej jak do niego podejdziesz, białe szumy przejdą w crescendo i nagle ambientowa muzyczka się urwie. Jeśli po prostu przejdziesz obok niego i otworzysz ostatnie drzwi, gra odtworzy napisy końcowe, tylko tym razem z obrazkami ofiar z Hiroszimy i Nagasaki. To naprawdę przekracza granicę dobrego smaku i wielu zastanawiało się, dlaczego twórcy gry byli tak nieczuli. Jednak ci zapytani o to zaprzeczają, że takie zakończenie w ogóle istniało i że to wynik ataku hakerów. Zaraz po zakończeniu sceny przywita Cię zwyczajny ekran gry i zostaniesz wyrzucony do pulpitu.

Jeśli porozmawiasz z tą postacią, wyjaśni Ci, że jest w istocie Vault Dwellerem z pierwszej części, Twoim przodkiem. Powie Ci, że jest niezadowolony z drogi jaką wybrałeś, odwróci się do Ciebie plecami, a Twoja postać zginie i zostanie kupą kości, po czym nastąpi animacja śmierci, jakiej nigdy wcześniej nie widziałeś w grze. Po wszystkim gra rozjaśni się i zawiesi komputer, zmuszając Cię do wykonania "twardego resetu".

Jest jeszcze trzecia możliwość. Są to te zamknięte drzwi, o których wspomniałem wcześniej. Są jedne drzwi, zawsze wybierane losowo, jednak jeśli będziesz miał trochę szczęścia możesz znaleźć ładunek wybuchowy by je zniszczyć. Wewnątrz znajdziesz małą skrytkę zawierającą pistolet 10mm, rozładowany i bez amunicji. Nie pasuje do niego żadna z dostępnych amunicji 10mm. Możesz załadować broń "jajkiem wielkanocnym" znalezionym w piwnicach w New Reno. Wystrzel ją w głowę ostatniej postaci. Wówczas gra zacznie odtwarzać scenę wideo przedstawiającą młodego mężczyznę grającego w niezidentyfikowaną Fallouto-podobną grę. Niektórzy mówią, że to wczesna wersja Fallouta lub Fallout Tactics, albo Van Buren, ale żaden ze screenów z tamtej gry nie wygląda, jakby był wzięty z któregokolwiek z tych tytułów. Samo wideo ma chyba w założeniu być straszne, jednak swojego zamierzonego efektu nie osiąga. Człowiek ten po prostu gra w nieznaną grę i nagle powoli obraz zaczyna być coraz rzadszy, ukazując Twój pulpit(niezła sztuczka, nie jestem pewny jak oni to zrobili).

Inny dziwny trik jest taki, że wg wielu graczy, ostatnia postać oddaje tę, którą najczęściej wybierało się grając w Fallouta 1. Zarówno płeć jak i wygląd na końcu poprzedniej gry są pokazane. Z początku wygląda to jak savegame hack, trochę jak Psycho Mantis w Metal Gear Solid, ale ta sztuczka działa nawet, jeśli w pierwszą część Fallouta grało się na innym komputerze bez transferowania danych do nowego.

Zaleca się nie włączać żadnego odbiornika telewizyjnego przez kilka godzin po doświadczeniu zdarzeń związanych z tym zakończeniem. Szybko zdasz sobie bowiem sprawę, że te białe szumy w grze są identyczne z tymi wydobywającymi się z telewizora. Kabel, satelita, nawet antena jeśli ciągle jej używasz, będą w jakiś sposób niepodatne na odbiór sygnału po czasie, w którym poznałeś to sekretne zakończenie. Jednak wszystkie połączenia internetowe będą nadal działać. Właśnie dlatego jestem w stanie to Wam teraz opisać. Śmieszna sprawa, że jak włączyłem telewizor z powrotem jakąś godzinę temu, a także moje głośniki...nadal słyszę jak dźwięk robi się coraz głośniejszy.

Trapped in a Dream

Last night I woke up around four in the morning feeling very fulfilled in the way you can only feel at that exact moment in between when you stop sleeping and when you realize you have awoken. This was a bit off-putting since a few moments later I remembered the dream that I was having before I woke up. Usually dreams don't come back to me but since a couple of years I've been remembering flashes of a certain recurring dream. This night I could finally patch some things together from these memories.

I remembered that in the dream I was in a room with my best friend and that I knew that something was not right. I must note that in the dream the world seemed just as vivid and real as it seems typing this on my computer right now. I told my friend that I knew that osmething was worng and that I had to find out what and why. I can't remember why I believed so strongly that something was wrong. My friend did his very best to convince me that nothing was wrong and every time I brought it up he tried to distract me by telling me we should be doing something other than talking about this.

At one point I'm pretty sure I realised that it wasn't real life but I couldn't make the link to assume that I was dreaming. I don't even think that the possibility crossed my mind. Every time I have that dream I feel trapped for hours with no way of getting back to reality. Every other person I came across in the dream reacted exactly the same as my best friend did when I told him I knew something was worng. I don't know what happened during the rest of the dream, this was all I could remember.

I wish I could remember how I finally got out. The thing that was the most disturbing was that I had this feeling before but not in a dream. This was when I was in a coma fighting for my consciousness for days on end. I'm afraid to go to sleep tonight. I'm afraid I won't break loose...

500

Nawet nie zauważyłem że już po 500 odwiedzinach... mam nadzieje że nie przeszkadza wam Polscy użytkownicy że blog jest w połowie po angielsku?
Zróbmy jeszcze więcej wejść, powiedzcie znajomym! A jak coś się nie podoba, dajcie znać!
Dzięki :D

and also english version of post:
I even don't noticed that there was 500 pagevisits. Lets make this number even higher! Tell your friens, and if there is something wrong or etc, tell me about!
Thank you very much :D

The Evil at the End

Mirrors can easily be a frightening instrument. Our imaginations sometimes convince us that there’s more to a reflection than we can possibly comprehend, potentially dark and evil things that can never be stopped. Sure, science can support their theories of light reflection increasingly well, but even the direct, factual truth can’t keep our minds from wondering. Not even repeatedly-proven evidence can keep us from THINKING. That is the truth many of us will never escape from: imaginations are unstoppable.

Perhaps the most popular belief relating to our doppelgangers is their independency. Some believe them to be a separate “being” living within a different universe, completely devoid of your bathroom or bedroom you frequent as a viewing window into their world. We all live in fear of the day that they arrive at the same conclusion and become equally as fascinated with us. All we could really do then is silently pray with them not to realize that we’ve continually stared back.

Some individuals milk these beliefs for entertainment purposes. Popular culture has spread the curiously frightening belief of Bloody Mary showing her face in our bathroom mirrors upon the lights’ absence, yet a small few of us can honestly admit to having tried this ritual; even fewer of those venturers wish to speak of their experience. Reflective surfaces are imaginatively known to act as a portal of sorts into otherworldly territory, where our greatest fears and unwanted beliefs come true, brought to life by their own will. Beyond those eyes of ours is a much darker land, one where anything and everything we wish away from existence does everything in its power to live.

Some individuals study the behavior of mirrors and their reflections. Generally, the results prove unimpressive or deceptively obvious, yet a few vague experiments tend to go awry in mysterious ways. One of the more common studies is the placement of two mirrors in opposing positions, thus creating an infinite exchange of similarly repetitive reflections. Unfortunately, this raises a greater number of questions than answers. As stated previously, reflections are thought to be more than a simple refraction of light. What could come of allowing contact between universes within our homes? How could this practically simple method of “cloning” ourselves prove dangerous? What possible misfortune could befall an individual who unknowingly carries out these mistakes?

Positioning yourself between the opposite-facing mirrors introduces an additional variable to this equation: you. You will then see infinite copies of “yourself,” each one alternating their position. Several of them look away, but the remainders face back at you, returning your stare. As far as we can see, and even further beyond that, we know that our gaze is being returned by another reflection. What we don’t know, since we can’t see where infinity ends, is how it is being returned.

A simple glance at all of those reflections can be enough to convince anyone: not all of them could be you…could they? Just look deeper into their eyes.

Notice how as they get further and further away, they appear to change…

Soon you’ll reach the one at the very end, the final one you can see.

Try to convince yourself it isn’t glaring back at you.

Only it knows for sure.

Kim on był?!?

Kim w końcu był ten człowiek, który zabił mojego przyjaciela? Dlaczego go zabił i dlaczego ślad po moim bliskim znajomym zaginął? Kto jest temu winien?! Zacznę od tego, że w wieku dwunastu lat poznałem kolegę mojego znajomego na wyjeździe za miastem, gdzie mieliśmy rozpalić ognisko. Wziął się nie wiadomo skąd, ale skoro był wtedy na naszej imprezie, to znaczy, że był zaproszony. Od razu go polubiłem, rozumiał to, co do niego mówiłem, miał zamiłowanie do tych samych rzeczy, co ja. Były jednak pewne niesnaski, bo ja wolałem blondynki, on wolał brunetki, ja nie cierpiałem jego wyskoków i tego, że często mi mówił, co mam robić. I tak minęło siedem lat, skończyliśmy licea, każdy z nas skończył inne, ale mieszkaliśmy w tym samym mieście, choć w zupełnie różnych częściach miasta. Nazywał się Robert, nigdy nie zapraszał mnie do swojego domu, choć on u mnie bywał kilka razy w tygodniu. I tak, co już mówiłem, minęło siedem lat naszej przyjaźni, wymieniania poglądów, wielu radości i także znieważeń. Miałem także dziewczynę, która nie lubiła Roberta, chociaż nie wiem, z jakiego powodu, nigdy nawet się nie spotkali, bo starałem się trzymać te dwie sfery mojego życia oddzielnie. Agata (to moja druga połówka) mówiła, że mi odbija, że spędzam więcej czasu z nim, niż z nią. Rozumiem takie zachowanie, ale nigdy nie wyrzucałem Roberta z domu, bo chciałem z nim gadać, a nie, że było mi głupio.

Przyszedł dzień, w którym musiałem zerwać, choć chwilowy, kontakt z Agatą, z Robertem i resztą moich znajomych. Otóż miałem wypadek samochodowy na śliskiej nawierzchni, gdy już wiedziałem, że wypadnę z trasy i wyląduję w rowie z całym zewnętrznym spokojem wyciągnąłem kluczyk ze stacyjki, przeżegnałem się i poddałem się sile całkowicie ode mnie niezależnej.

Gdy się obudziłem w szpitalu, przy łóżku siedział Robert i ściskając mnie za rękę, mówił, żebym nie przyjmował jakichś leków, bo podobno zmniejszają ilość neuronów i stanę się zwykłym głupkiem. Po paru minutach, gdy on wyszedł, to przyszła moja Agata i płakała cicho ze szczęścia, że żyję. Gdy siedzieliśmy i pocieszaliśmy się nawzajem, że jeszcze razem pojedziemy na narty, pojeździmy łyżwami, będziemy się wspinać na góry itd., do Sali wszedł lekarz i oznajmił mi, że trzeba podać pewne leki. Poprosiłem Agatę o wyjście na chwilę i porozmawiałem z doktorem o tym, co mi powiedział Robert. Bardzo mnie to martwiło, bo utrata rozumu, to według mnie najgorsza z najgorszych możliwości. Lekarz mnie uspokoił i powiedział, że przyniesie mi leki i żebym się przespał. I tak minęło kilka tygodni, aż mnie wypisano i mogłem wreszcie samodzielnie się poruszać. Chciałem spotkać się z Robertem, by z nim porozmawiać i powiedzieć, że nie miał racji. Zadzwoniłem do niego, ale nie odbierał, nie znałem jego rodziców, nie miał żadnych kont na portalach społecznościowych. Poszedłem wtedy do mojego kolegi, u którego pierwszy raz spotkałem, ale o odrzekł mi tylko, że to musiał być jakiś miejscowy koleś, który dołączył do naszego ogniska, bo nikogo takiego nie zna. Postanowiłem rozwiązać to nieco inaczej, szukałem jego danych we wszystkich szpitalach, parafiach, czy też urzędach. Najczęściej odchodziłem z niczym, ale pewnego razu zachodząc do pewnego kościoła, ksiądz odpowiedział mi, że taki Robert był u nich w parafii, ale jego dane są już tylko w księdze zmarłych. Nie mogłem w to uwierzyć i wybiegłem z plebanii. Ksiądz coś za mną krzyczał, ale już tego nie słyszałem. Zastanawiam się teraz, jak ktoś, kogo nie mogę znaleźć, o którym nie mam żadnych danych, miał tak wiele czasu w moim życiu.

Po sześciu miesiącach mogłem odstawić leki i żyłem już zupełnie swobodnie, wyjeżdżałem z Agatą, gdzie tylko i kiedy tylko mogłem, aż pewnego dnia nad morzem spotkałem Roberta. Ucieszyłem się, choć miałem do mojego przyjaciela wielki żal, dlaczego uciekł po moim wypadku.

-Stary, to nie tak odpowiedział Teraz żyjesz swoim życiem, teraz odstawiłeś te leki i dlatego możemy porozmawiać, ale niedługo musisz ponowić tę kurację, dlatego nie chce robić ci nowych nadziei, bo musiałbym cię znowu zawieść. Mimo, że jestem halucynacją, to jednak stworzoną przez ciebie i dla ciebie. Nie miałeś w młodości przyjaciół, ja ich zastąpiłem, ja cię pocieszałem, ja cię motywowałem. Teraz masz kobietę, masz wielu znajomych, na nich musisz oprzeć swoje Zycie, oni cię prawdopodobnie nie zawiodą. Żegnaj! Robert uśmiechnął się i idąc w fale morza zniknął w nich zupełnie.

Gdy później przypadkowo byłem w kościele, tym, gdzie Robert był w księdze zmarłych, ksiądz wytłumaczył mi, że owszem, była taka osoba u nich w parafii, ale osiemdziesiąt lat temu, to starał mi się wytłumaczyć, gdy wybiegłem z plebanii. Kilka wniosków przychodzi mi teraz na myśl. Na przykład taki, że ktoś nie musi być realny, by być przyjacielem. Taki, że halucynacja nie musi być taka straszna, ale także taki, bym zawsze się upewniał zanim zacznę rozmawiać z kimś przypadkowo napotkanym na ulicy.

Your Follower

Do you know that feeling you get when everything is silent at night, where you think something is in the house? You discount it from your mind to try and calm yourself but you know there is secretly something there with you. That is because there is, and there always has been. Ever since you were little and you thought there was something under your bed, or in the basement, or even the attic, it has been there following you around, waiting for the perfect moment. And every time you get that feeling, it smiles. This creature is still waiting, even after you tried not to believe it existed, and it still wants to do what every other creature similar to it does, kill you. Do you recall the night when you were laying in bed and you heard something like footsteps in your house and you shrugged it off, saying in your head that is nothing, and fell asleep? And the next morning after your shower you walked downstairs and saw the dead body of a man with a knife, and noticed his throat was cut just right so he couldn't make a sound as he died? The creature that has been wanting to kill you this entire time, just saved your life. Because it didn't wait all this time just to have someone do it's job; You're it's kill. But just think, if it figured out how to kill the man with the knife without you waking, it knows how to get away with what it was plotting all of this time.

Wii

Miałem urodziny kilka tygodni temu. Muszę przyznać, że wypadły znakomicie. Dostałem mnóstwo prezentów od rodziny, a moi przyjaciele także nie skąpili podarunków. Byłem bardzo zadowolony, ponieważ dostałem czterysta dolarów w gotówce oraz sto pięćdziesiąt dolarów na karcie podarunkowej. Byłem z tego powodu szczęśliwy, ponieważ nie często mam dostęp do tak dużej sumy pieniędzy. A kiedy mam do niej dostęp i tak staram się oszczędzać. Dokładnie zastanawiam się przed każdym zakupem. Rozmawiałem z moimi znajomymi, na temat tego, co mogę kupić za otrzymane pieniądze. W końcu zdecydowałem się kupić konsolę Nintendo Wii. Nigdy specjalnie nie interesowałem się grami video, ale po tym, jak u znajomego pograłem kilka godzin w Wii Sports stwierdziłem, że muszę mieć tą konsolę. Przesiedziałem cztery godziny w internecie, szukając najlepszej oferty. W końcu znalazłem na eBay'u. Sprzedający chciał za rzadko używaną konsolę jedynie sto dolarów. Nie zamieścił zbyt wielu szczegółów dotyczących samego obiektu sprzedaży, ale wstawił kilka zdjęć, na których wyglądała dobrze. Miałem nieco wątpliwości odnośnie kupna, gdyż użytkownik, który wystawił Wii na aukcję był zarejestrowany od niedawna, w związku z czym nie sprzedał jeszcze niczego i nie mógł udowodnić swojej uczciwości. Postanowiłem jednak, że dam mu szansę.

Kiedy przyszła paczka, zaważyłem coś dziwnego na pudełku od Wii. Wyglądało na to, że pleśniało przy krawędziach. Zlekceważyłem jednak to. Byłem podekscytowany myślą o grze na mojej nowej konsoli. Czym prędzej więc ją wypakowałem i podłączyłem. Na początku nie byłem pewien, co dokładnie zrobić. Kiedy system już się załadował zobaczyłem, że na dysku zostało mnóstwo rzeczy po poprzednim właścicielu.

Byłem szczęściarzem. Okazało się, że dawny właściciel kupił za pośrednictwem sklepu Nintendo (Virtual Marketplace - przyp. tłumacza) tonę gier. Miałem do dyspozycji Yoshi's Story, Super Mario 64, Mario Kart, Legend of Zelda, Super Mario World, i całą masę innych klasyków. Byłem w niebie. Grałem sześć godzin bez przerwy (tak, wiem - nie mam życia), dopóki nie zmęczyłem się i nie poszedłem do łóżka. Kiedy obudziłem się rano postanowiłem, że przeszukam całą konsolę i zobaczę, co jeszcze ma do zaoferowania. Wszystkie gry pochodziły ze sklepu internetowego Nintendo. Wyjątkiem był jeden tytuł.

Ikona wyglądała, jakby wystąpiły problemy z jej wyświetlaniem. W rezultacie, widoczny był tylko biały kwadrat. Nie chcąc przegapić potencjalnej zabawy, uruchomiłem grę. Kiedy kliknąłem na ikonę, zostałem przeniesiony do szarego ekranu, na którym wyświetlił się napisany czerwoną czcionką wyraz "persevero" (Później dowiedziałem się, że to hiszpańskie słowo, oznaczające "kontynuuj"). Kliknąłem na to słowo. Moim oczom ukazało się menu z czterema ikonami. Każda z ikon miała w sobie coś złowrogiego. Nie wiem dokładnie dlaczego, ale były... niepokojące. Jeszcze raz niechęć przegapienia zabawy wzięła górę nad moimi obawami, tak więc zdecydowałem się wybrać jeden z symboli. Wybór padł na pierwszy z brzegu. Symbol przedstawiał leżące pod znakiem X, poziome linie, które przecinały koło. Kidy potwierdziłem wybór symbolu, zostałem przeniesiony do świata gry, łudząco przypominającego nasz świat. Na dodatek akcja rozgrywała się w mieście, które było odzwierciedleniem miasta, w którym rzeczywiście mieszkałem. Rozpocząłem w domu, który również był bardzo podobny do mojego. Gra nie przypominała żadnej, którą widziałem wcześniej. Kamera była przedstawiona z perspektywy pierwszej osoby. Kłopot w tym, że nie było tam żadnego celu. Miałem całkowicie wolną wolę, mogłem robić, co tylko chciałem. Wyszedłem więc z domu i zacząłem wędrować po wirtualnym świecie, tak łudząco podobnym do tego, w którym przyszło mi żyć.
Po dwóch godzinach gry zostałem wyrzucony z powrotem do menu. Zorientowałem się, że teraz znajdują się tam tylko trzy symbole.
Spojrzałem na zegarek, i zobaczyłem, że robi się późno. Postanowiłem więc pójść do łóżka, a do gry wrócić z samego rana. Jak postanowiłem, tak też zrobiłem. Następnego dnia, tuż po obudzeniu się, pobiegłem do konsoli, żeby zobaczyć, co kryją pozostałe trzy symbole. Włączyłem grę i zostałem przeniesiony do menu. Wybrałem drugą ikonę. Przedstawiała odwrócony do góry nogami krzyż, z którego ramion wychodził trójkąt. Wybrałem go.

Gra, do świata której się przeniosłem wyglądała prawie identycznie tak samo jak ta, w którą grałem zeszłego dnia. Tym razem jednak, na ulicy pojawili się ludzie. Wydawali się nie mieć żadnych cech własnych, przez co wyglądali jak duża grupa poruszających się manekinów. Kontynuowałem zwiedzanie miasta, po czym ponownie zostałem wyrzucony do menu. Chciałem grać dalej, więc wybrałem kolejny symbol. Ten przedstawiał kwadrat w kole. Świat gry, w którym znalazłem się tym razem, wydawał się nieco odpychający. Wyglądał na ponury, a postacie poruszały się w ślimaczym tempie. Po rozejrzeniu się po okolicy dostrzegłem, że po ulicach są porozrzucane przedmioty, z którymi mogę wejść w interakcję. Większość z tych przedmiotów była nożami. Postanowiłem podnieść jeden z nich i zobaczyć, jakie czynności mogę wykonać za jego pomocą. Oczywiście, jedną z dostępnych opcji było dźganie. Postanowiłem zobaczyć, co się stanie, gdy pozabijam kilku mieszkańców-manekinów, poruszających się po mieście. Wyszedłem więc na ulicę i zacząłem ich dźgać. Zabrzmi to niesamowicie sadystycznie, ale było to całkiem zabawne. Kiedy kogoś dźgnąłem, ta postać padała na ziemię i wiła się w agonii, aby w końcu zniknąć. To było dziwnie... satysfakcjonujące. Po dwudziestu minutach zabijania losowych cywili, zostałem ponownie przeniesiony do menu. Robiło się późno, więc stwierdziłem, że pójdę się przespać. Ostatnim symbolem zajmę się rano. Noc minęła podejrzanie szybko. Obudził mnie dziwny odór, dochodzący z mojego domu. Domyśliłem się, że zapach może wydobywać się ze śmieci, więc wyniosłem je. Po powrocie, włączyłem Wii, wybrałem grę i znalazłem się w menu, w którym znajdował się ostatni symbol. Był to po prostu X. Wybrałem go. Ponownie zostałem przeniesiony do znanej już mi wirtualnej rzeczywistości. Nastąpiły w niej jednak duże zmiany. Wszystko było zupełnie czerwone, a ja zacząłem grę z nożem w ręku. Pojąłem, co muszę zrobić. Biegałem po mieście i dźgałem niewinnych obywateli miasta przez około pięć godzin. Wtedy zostałem przeniesiony do menu. Było puste. Czułem się rozczarowany z powodu tak kiepskiego zakończenia. Postanowiłem zdrzemnąć się. Bądź co bądź, granie przez pięć godzin non-stop i dźganie ludzi za pomocą kontrolera Wii potrafi człowieka zmęczyć.

Zasnąłem. Miałem dziwny sen. Byłem sam w ciemnym pokoju, a w ręku trzymałem nóż. Do pomieszczenia wszedł mężczyzna. Miał dziurę od kuli na czole. Podchodząc do mnie, wyciągał ręce. Stałem nieruchomo, nie wiedząc, co się dzieje. Mężczyzna, bardzo zniekształconym, wręcz demonicznym głosem powiedział: "Gratuluję. Wypełniłeś swoje zadanie".
Po obudzeniu się, poczułem, że smród, który czułem rano nie zniknął, a wręcz przeciwnie - nabrał na intensywności. Spryskałem pomieszczenie odświeżaczem powietrza i poszedłem zjeść obiad. Jedząc, sprawdziłem swojego maila. Zobaczyłem, że dostałem wiadomość od faceta, który sprzedał mi Wii. Otworzyłem ją. "Gratuluję. Wypełniłeś swoje zadanie. Szczerze - Arnold Vonmarshall". Mocno się przestraszyłem. To były dokładnie te same słowa, które wypowiedział facet we śnie. Szybko stwierdziłem jednak, że to tylko przypadek, i kontynuowałem swój dzień. Smród, który czułem wcześniej, stał się jeszcze mocniejszy. Postanowiłem rozejrzeć się, i poszukać jego źródła. Przeszukałem cały dom. Zapach dochodził z piwnicy. Zapaliłem światło i zszedłem po schodach. Odnalazłem stos. Stos ludzkich ciał. Byłem przerażony. Patrzyłem na to ze zgrozą jeszcze przez chwilę, po czym pobiegłem na górę, żeby to wszystko przemyśleć i postarać się poukładać w sensowną całość. Po jakiejś godzinie czy dwóch bezmyślnego patrzenia się w ścianę, postanowiłem zejść na dół raz jeszcze i dokładniej przyjrzeć się sprawie. Powoli otworzyłem drzwi i zacząłem schodzić po schodach, w kierunku ciał. Wtedy zauważyłem, że coś jest przypięte do poręczy schodów. Wydruk jakiejś firmy z Houston. Na dole widniało nazwisko Arnold Vonmarshall. Czym prędzej pobiegłem na górę, i zacząłem szukać informacji o tym człowieku za pomocą Google. Dowiedziałem się, że Arnold Vonmarshall zabił nożem dwadzieścia trzy osoby w małym, niemieckim miasteczku, po czym popełnił samobójstwo. Zdarzenie miało miejsce ponad cztery miesiące temu.
Tuż po tym, jak przeczytałem tą wiadomość, usłyszałem głośne pukanie do drzwi. To była policja.

Uśmiech

Około trzech tygodni temu wybraliśmy się na kamping w Parku Narodowym Huntsville w Texasie. Znamy się bardzo dobrze, więc często gdzieś razem wyjeżdżaliśmy. Tym razem, chcieliśmy się zapuścić wręcz do serca puszczy. Żyć jedząc złapane ryby, pijąc wodę ze strumienia i takie tam. W samym Texasie byliśmy tylko raz, ale dzikie tereny Arizony, Kolorado czy Nowego Meksyku były nam dobrze znane. Słowem, wiedzieliśmy, czego można oczekiwać po takim miejscu.

Tym razem to ja miałem wybierać cel wyprawy i sam nie wiem czemu, zaproponowałem Hunstsville. Do parku dojechaliśmy naszym samochodem, stanęliśmy na specjalnym parkingu dla podróżnych i ruszyliśmy w pieszą część drogi. Choć ścieżka nie była łatwa, a krajobraz dosyć monotonny, nie nudziło nam się. Jak to w gronie dobrych kumpli bywa, mieliśmy o czym pogadać i z czego się pośmiać.
Ponieważ w lesie szybko zapada zmrok, gdy tylko zaczęło się ściemniać, zatrzymaliśmy się. W pobliżu znaleźliśmy dogodne miejsce na postój, zorganizowaliśmy drewno na ognisko, rozłożyliśmy namiot i wreszcie, zasiedliśmy przy płomieniach. Mieliśmy pewien zwyczaj, zresztą, pewnie nie tylko my. Przez cały rok zbieraliśmy straszne historie, by w noce takie jak ta, podczas jednej z naszych wypraw, opowiadać je przy blasku ognia.

Było już późno, gdy poczuliśmy jakiś wyraźny, mdły zapach. Żaden z nas nie był pewny, co mogło tak śmierdzieć, więc postanowiliśmy to sprawdzić. Mikeowi akurat zachciało się lać, więc odeszliśmy na chwilę od ogniska i poczęliśmy przeszukiwać pobliskie zarośla.
Po chwili z krzaków wybiegł Mike. Spodnie w kroku miał całe mokre, toteż śmialiśmy się, co rusz rzucając jakimś niewybrednym żartem. Dopiero po kilku chwilach ktoś spostrzegł, że biedaczyna jest blady jak ściana i ledwo łapie oddech. Gdy zamilkliśmy, Mike zaczął coś krzyczeć i poprowadził nas za sobą w miejsce, z którego przed chwilą wrócił. Atmosfera zrobiła się poważna i w ciszy ruszyliśmy za nim. Nie mieliśmy pojęcia, o co mu chodzi, ale w oddali słychać było jakby stłumiony płacz. Tylko Mike wziął latarkę, więc pozostało nam jedynie biec za nim przez ten czarny, gęsty las.

Po chwili zwolniliśmy, a światło latarki padło na jakiś budynek. To był stary domek letniskowy, czy coś w tym stylu, zaniedbany i raczej opuszczony. Przynajmniej tak wyglądał, ale to właśnie zza tych ścian dochodził odgłos szlochania. Z wolna podeszliśmy do drzwi frontowych, a serca biły nam coraz mocniej. Mike ostrożnie zastukał i w tym samym momencie płacz nagle ucichł.

Czekaliśmy, słysząc ciężkie, powłóczyste kroki zmierzające w naszym kierunku. Gdy ucichły, rozległ się zgrzyt zasuw i brzdęk zdejmowanych łańcuchów. A potem cisza. Zupełnie nic się nie stało, a sytuacja wydawała się coraz dziwniejsza. Zapukaliśmy jeszcze kilka razy, ale domek wyglądał teraz na naprawdę opuszczoną ruderę, w której nikt nie był od lat. Obeszliśmy go w koło, oczywiście trzymając się razem. Czułem, że sam, bez latarki, od razu zesrałbym się ze strachu. Po chwili zauważyliśmy okno. Alex wziął głęboki oddech i stwierdził, że zajrzy do środka, ale musimy go podsadzić. Podszedłem tam razem z Mikem i podnieśliśmy go. W ciszy obserwowaliśmy jak zdejmuje z szyby pajęczyny i przykłada do niej dłoń, by móc cokolwiek dojrzeć.

To stało się tak nagle. Usłyszeliśmy ciche uderzenie, po czym Alex w jednej chwili krzyknął i odepchnął się od okna. Przewróciliśmy się do tyłu razem z nim. Zaczął się wydzierać i miotać, miał w oczach istny obłęd. Na nic się zdały nasze próby uspokojenia go, gdyż już po paru sekundach biegł w stronę obozu. Musieliśmy biec za nim była tylko jedna latarka, a żaden z nas nie chciał zostać sam wśród ciemności. Gdy w końcu dotarliśmy, złapaliśmy go za bary i usadziliśmy na miejscu. Ogień dogorywał, więc dorzuciłem trochę chrustu. Ręce trzęsły mi się i nie wiedziałem, co mam robić. Kręciłem się w kółko, a gdy trochę ochłonąłem, podszedłem wraz z innymi do Alexa. Chcieliśmy wiedzieć, co się stało. Niestety, nie mógł wykrztusić żadnego słowa, sapał tylko ciężko, pustym wzrokiem wpatrując się w ciemność. Wszyscy byliśmy przerażeni i nawet nie myśleliśmy o śnie. Podtrzymywaliśmy ogień do wschodu słońca. Alex zachowywał się jak obłąkany. Co jakiś czas wstawał, zaczynał krzyczeć i szlochać zupełnie bez powodu. Rano wyglądał jak inna osoba. Siedział tylko i szeptał coś do siebie, z cicha popłakując.

Razem z Mikem postanowiliśmy wrócić się tam i rozejrzeć przy świetle słońca. Znaleźliśmy to miejsce, lecz nic tam nie było. Jedynie smród, który czuliśmy zeszłej nocy, teraz był nie do zniesienia. Odór zgnilizny, obrzydliwa, stęchła śmierć. Wróciliśmy do obozu i to był chyba przełom. Alex rozgryzł sobie wargi i połykał własną krew. John stał za nim i wyglądał tak, jakby miał zaraz umrzeć ze zmęczenia. Myślę, że wszyscy tak wyglądaliśmy, ale nie zdawałem sobie z tego sprawy, póki go nie zobaczyłem. Wtedy, Alex wyszeptał pierwsze zrozumiałe słowa od czasu zeszłej nocy: Musimy się stąd wynosić. Natychmiast.

Było koło południa, kiedy zaczęliśmy się pakować, Zrządzeniem losu, niebo zasnuły ciemne, ciężkie chmury, a po chwili zaczęło lać jak z cebra. Alex znów wpadł w panikę. Chwycił jakiś pręt i kazał nam się wynosić, w przeciwnym razie, sam nas stąd wyrzuci. Mike wdał się z nim w kłótnię, po czym zaczęli się bić, Na szczęście, udało się to jakoś załagodzić. Skończyliśmy się pakować i ruszyliśmy na parking wczorajszym szlakiem.

Niestety, los zadrwił z nas po raz kolejny. Przez przełęcz, którą tu przyszliśmy, płynęła teraz wściekła rzeka, niosąca kamienie, błoto i gałęzie. Nurt był zbyt silny, by można było ją przekroczyć. Alex znów wpadł w szał, klął i wydzierał się, że gdybyśmy się nie pakowali tak długo, zdążylibyśmy przed zalaniem drogi. Na szczęście znowu udało nam się go uspokoić, a co więcej, powiedział nam wreszcie, co stało się zeszłej nocy.

Twierdził, że gdy tylko przyłożył twarz do szyby, coś po drugiej stronie okna zrobiło dokładnie to samo. Blada twarz o czarnych oczach i wielkich, ciemnych ustach, uśmiechała się szeroko w jakiś przerażający sposób, a od głowy Alexa dzieliło ją tylko cienkie, zakurzone szkło.
Mike, wciąż wściekły, zaczął się kłócić. Nie dopuszczał do siebie wersji wydarzeń, o której mówił nam Alex. Nie pozostało już nic innego, jak tylko iść wzdłuż potoku w poszukiwaniu brodu.

Widzieliśmy masę zabawek niesionych przez tą brązową, mulistą wodę. Wiele starych, dziecięcych lalek o dużych oczach i okrągłych twarzach. To nie były jednak śmieci wypłukane gdzieś z lasu, po prostu tych lalek było zbyt dużo. Mike wyłowił jedną i dobrze się jej przyglądnęliśmy. Miała wbudowany mechanizm głosowy, jak to wiele lalek. Mówiła coś, czego nie mogliśmy zrozumieć. Bełkotała, to śmiała się na przemian. Pomyśleliśmy, że to przez wodę albo po prostu baterie siadają. Wyrzuciliśmy ją i poszliśmy dalej.

Słońce zbliżało się ku horyzontowi, a Alex znowu dziwnie się zachowywał. Mamrotał coś i oddychał ciężko, tak jak wcześniej. Wtedy wszyscy zaczęliśmy widzieć jakieś cienie pomiędzy drzewami, na które mówiliśmy BS. Były ledwo widoczne, jednak nie dawały nam spokoju i przynosiły uczucie strachu, czy niepewności, coś w tym rodzaju. Byliśmy zajęci obserwowaniem BS, kiedy nagle, przed nami, pojawiła się ta stara chata. Nie wiedzieliśmy, co o tym myśleć, jedynie Mike ruszył naprzód, mówiąc: To jakieś bzdury, wchodzę tam.
Alex rzucił się na niego, by go powstrzymać. Wszyscy chcieliśmy go powstrzymać. Mike jednak, odtrącił nas od siebie i wrzasnął, byśmy się od niego odpierdolili. Niech każdy robi, co chce, przecież to bzdury

Wtedy, wszystkie te lalki z potoku zaczęły płakać, bełkotać, próbowały nawet nucić jakąś przerażającą melodię. W powietrzu znów czuliśmy ten ohydny zapach zgnilizny. Nawet Mikeowi zmiękły nogi, więc szybko obeszliśmy dom i w pośpiechu szukaliśmy brodu lub czegokolwiek, co pozwoli nam się stąd wydostać. Gdy wreszcie dotarliśmy na parking, księżyc świecił słabo zza chmur. Wsiedliśmy do samochodu i natychmiast ruszyliśmy. Chcieliśmy wjechać na drogę nr 45 do Houston, jednak trwały prace remontowe. Był objazd, niestety, szutrowa droga prowadziła wprost w ciemny las.

Niespodziewanie, do naszego samochodu podeszłą mała dziewczynka. Powoli zbliżyła się do drzwi pasażera, patrząc na nas błagalnym wzrokiem. Wyglądała na zagubioną i nieco poobijaną, więc myśleliśmy, że oddaliła się od jakiegoś obozu, a przez noc i ulewę nie wiedziała jak wrócić. Jedynie Alex nie stracił głowy albo stracił ją już wczoraj i zamknął szybko drzwi. Dziewczynka przyłożyła twarz do szyby i zaczęła uśmiechać się jak klaun, szeroko, w ten przerażający, zupełnie nie zabawny sposób...

The Thing in the Fields

When I was young, I lived on a farm in rural Oregon with my parents. I was the only child. We weren’t a big commercial farm. Just a family-type thing. We had five cows, three horses, a small herd of goats, two dogs, and one chicken coop. We also had some Indian Runner ducks we kept mostly as pets. We didn’t really make any money off the place, just enough to sustain the animals and a little extra for ourselves. Money enough to take a decent vacation every couple of years. Dad had his other job in town, an insurance agent. He was the only one around really, the town wasn’t more than about 1,500 people. Mom gave horse-riding lessons as well. We weren’t rich, but we were comfortable.

It was really an easy life (or at least it could have been a lot worse), I went to school, Dad went to work, Mom took care of the animals, then we all had dinner together every night, and I would go to bed while Mom and Dad had a beer or two and watched the news. Sometimes at night I would hear things outside. Mostly just normal stuff. The cows or horses would get spooked by a coyote or something, or I would hear the dogs chasing a rabbit, barking their heads off. Every once in a great while we would find a chicken dead. Dad would always tell me about it but never let me see the body, although I asked frequently. He would keep Mom and I inside until he had gone out, did whatever he did with the body, throw sawdust over any blood, and then life would go on as normal. I assumed it was foxes, as I had seen a couple of them out in the pasture over the years, slinking around back and forth through the grass.

The summer when I was ten years old, I remember helping Mom change the bedding in the horse stalls, when we heard a huge racket going on outside. If you’ve never heard the sounds of a horse in pain, you don’t want to, trust me. It sounds almost like a person screaming. Well that’s what we heard, and one of our horses, the palamino, came running into the barn with a wound on it’s left thigh. Four long marks, like claw marks, ran across it’s body for about a foot. It had blood running down it’s leg, and was limping. I was so scared by the sight of that much blood that Mom locked the horse in a stall and made me go inside with one of the dogs. She told me to lock the door and stay inside until she came in to get me. I did.

Eventually Mom came inside and told me that the horse had hurt itself on the barbed wire that ran the perimeter of the pasture, we owned more land beyond that, but it was mostly forested. I guess I believed her at the time, but at dinner that night I noticed Dad was being particularly quiet and Mom was talking a lot more than she normally did. She was being really animated, and I noticed that Dad had gotten his rifle out and set it by the back door. Usually he only did that when the coyotes had been acting up.

That night I went to bed as normal, but I had trouble falling asleep. I turned on my desk lamp and decided to read comic books until I got tired. I have a very vivid memory of reading Uncanny X-Men and hearing the back door open. Looking out, I could see my Dad by the porch light, lighting a cigarette and holding his rifle under his arm. He started walking over to the driveway and then turned to follow the fence line. I couldn’t sleep until I knew Dad was back safe. I kept coming downstairs with the excuse of getting water to see if Dad was back in the house yet, and each time all I saw was Mom sitting on the couch in the living room, staring at a blank TV screen and looking worried, sighing occasionally. Eventually, about 4 in the morning, I think, Dad did come back, and I was so tired and relieved that I fell asleep as soon as I knew he was home. He never told me what he did that night, but I never thought to ask.

Two months later I was back in school. It rains a LOT in Oregon in the fall, and this day was no different. All I could hear from my bedroom was rain hitting the ground and the aluminum roof of the chicken coop. There was light thunder in the distance, but it was slowly getting closer. I thought I had heard a coyote yapping out around the garage, or it could have been one of the dogs. I looked out, straining my eyes to see whatever there may have been. In a brief and distant lightning flash I saw something. It looked almost like a person, but hunched over, and with a long torso. It was tall, taller than Dad, who was a good six foot four, at least. I just barely caught a glimpse of it on the near side of the garage, then the light faded and I didn’t see it again that night.

There was another dead chicken the next morning. The third in just as many weeks. I told Dad what I had seen the previous night. The color went out of his cheeks momentarily, until he told that the storm must have been playing tricks on me. I accepted that.

Four months after that we lost a cow. It was in the middle of the night, and we all woke up at the same time. There was a lot of noise in the pasture, but only briefly. The cry of a dying animal, and a primitive, guttural yell that I had never heard before. Dad rushed up to my room, I could hear him running up the stairs to my room. He had his rifle in hand, and opened my door. He saw I was awake and told me to stay inside no matter what and try to go back to sleep. I don’t think I have to say that sleep wasn’t really an option any longer, but I did stay in my room, with a blanket held tight around my shoulders and staring out the window. Probably about ten minutes later I heard gunshots in the field. I don’t know what he was shooting at, whether it was whatever had attacked the cow, or the cow itself, trying to put the animal out of it’s misery.

Dad rarely, if ever, talked about that night. I later found out that he had gotten to the cow only to find it ripped open on the ground, bleeding out from it’s torso. The shots I heard were him shooting the cow in the head.

It kept going like that. For years. A chicken or a duck here and there. Something bigger only very rarely. It sounds absurd but I almost came to think of it as commonplace. I only ever caught glimpses of the thing until what comes next. It terrified me. It happened in the middle of the day, over the course of a long weekend when my parents had gone to Seattle to see my uncle, who was ill.

It was on a Saturday afternoon, I was 17 years old. I was out in the barn putting out food for the horses and the dogs. The horses were running around out in the pasture and the dogs were asleep in the corner of one of the horse stalls. I heard something rustling in the tall grass outside in the pasture. The dogs looked around a little bit but didn’t seem to mind. I assumed it was just one of the horses waiting for me to leave so they could eat. I kept going about what I was doing, and in several minutes I thought I heard breathing. I turned to look and it was standing in the door. Tall as hell even hunched over. The sun was streaming in behind it, lighting up all the dust in the air around it like some kind of sickly halo. It was looking at me. Considering me. Maybe it was trying to decide whether or not I was food. I remember swearing, turning, and running as fast as I could for the house, not even thinking. Panic causing my legs to move. It was behind me, not even breathing hard. I heard it’s feet hitting the ground in a constant rhythm. I got to the house, opened the door, slammed it behind me and locked it as fast as I could. I tore through the house, locking every door, and drawing the blinds on every window. I could hear it snarling outside the back door. The dogs were barking at it, but they wouldn’t try to attack the thing. It was too big and they knew it. It roared at the dogs and they ran off, probably to hide in the pasture.

I went to my parent’s bedroom and got Dad’s rifle. I loaded it, set up a chair in the living room facing the back door, and waited. It started prowling around the house, I could hear it’s feet crunching on the gravel of the driveway and the wooden planks of the back deck. It kept walking, back and forth. I thought about trying to look through a window to see it, but I was too scared. Eventually, after hours of hoping it would go away, the sun went down. I turned on all of the outside lights and went up to my room. I opened my window, with the rifle in my hands, hoping to be able to pick the thing off from above. I saw it lurking just beyond the glow from the porchlight. It had long, sinewy arms, and walked on bent knee. It was by the chicken coop. Then it disappeared from view. I heard the chickens squaking and screeching. The thing reappeared with a dead, bloody chicken in it’s hands. It bit off one of the wings with jaws that were dripping with slime and drool and let the dead bird drop to the ground at it’s feet. Then it looked at me. It’s eyes made contact with my eyes. It turned away again, back to the chickens. It came back with another bird, mutilated it in front of me, and dropped it. It went back again. And again. I should have taken a shot at it, but I was astounded and confused trying to figure out what it was doing. Then it hit me, it was a show of power. It was showing me that it was stronger than me. That it could do whatever it wanted to do because I couldn’t stop it. At the same time I felt powerless and sickened. Powerless because what it was saying was true. If it was just that thing and me, I wouldn’t stand a chance. Sickened because I realized what kind of intelligence it would need to be able to convey that message. The thought shook me out of my stupor and I remembered the rifle at my side. It was heading back to the chickens, and I decided that when it came back I would take my shot.

It strode back to the porch. Almost arrogant, walking on bended knee with those arms so long that the chicken was nearly dragging on the ground. I raised the rifle up to my eye, and tried to steady myself. My heart was beating so hard I could see the rifle shaking ever so slightly in rhythm with each heart beat I could hear pounding in my own ears. It raised the body to it’s mouth and just as it was about to put the chicken’s head inside, I squeezed the trigger. The crack of the gun echoed in the now shattered quiet of the nighttime standoff and I heard it howl. A painful, loud, startled howl. I had hit it on the outside of the shoulder. It ran off into the night. I never saw it again. It was still out there, though. It still killed chickens, and other things. More often than before.

I’m writing all of this now because my parents died three weeks ago. They were killed in a collision with a drunk driver. He survived. They left me the farm, and I intend to live here with my own family. I’m 32 now, and I work for an Oregon Fish and Game office in Salem. I’m married to a wonderful woman named Stephanie. We have one son, Zachary, who is four years old. We are expecting a daughter in four months. I’ve come to the farmhouse alone today, I told Steph that I just wanted some time alone in my parent’s house. To deal with some emotions. She was very understanding.

I’ve come back to claim what is rightfully mine. I have Dad’s rifle next to me on the table and it is almost dusk. I’ve also brought several portable halogen lights to set up around the house, and my own shotgun. I’m borrowing a handgun from Joe, a guy at Fish and Game who I work with. When I am done typing this account of my memories, I will print it out, and leave it on the dining room table, along with my wedding ring and my key to the safe deposit box where my will is kept. Everything is loaded and ready. Hopefully I will return here to collect these things and nobody will ever know I wrote this.

Steph, in the event that you are the unfortunate soul to find this, which I’m terrified to think seems a likely outcome; the thought of you having to go on alone hurts me more than anything in this world ever can, know that I love you more than anything and I hope you understand that I am doing this to keep you safe. Zachary, I love you and can only hope you grow up to be a good, kindhearted, and strong man like your grandfather was. To my unborn daughter, if I don’t live long enough to meet you, it will be the single greatest regret of my life.

Tell the police, tell fish and game, call Joe, he’s one of the few people who knows about this. Make this situation known. Eventually someone will kill it, even if it isn’t me. Goodbye for now.

Akapit

Musisz mi zaufać. Dam ci radę, a ty musisz postąpić zgodnie z nią, nie zadając żadnych pytań. Musisz przestać czytać tą historię i przejść od razu do ostatniego akapitu. Zrób to, bez czytania treści pozostałych akapitów. Proszę... zaufaj mi. To, co się stanie, jest tylko i wyłącznie twoją winą. Nie zdałeś testu, więc teraz znajdujesz się w niebezpieczeństwie. Nie napisałem tego z własnej woli. To Oni mnie do tego zmusili. Ja tylko trzymam palce na klawiaturze. To Oni piszą słowa, które teraz czytasz. Właśnie - słowa. Nie odrywaj od nich wzroku. Cokolwiek by się stało, nie odrywaj wzroku od tekstu. Napiszę ci, co musisz zrobić. Jeżeli nie postąpisz zgodnie z moimi poleceniami, zginiesz. A teraz słuchaj uważnie. Po pierwsze, musisz ominąć następny akapit. Pod żadnym pozorem nie możesz go przeczytać. Po prostu go zignoruj, i przejdź do następnego. Uwierz mi. To twoja jedyna szansa, żeby uniknąć cierpienia. Omiń następny akapit. Zrób to!

Zakazany akapit: Musiałeś to przeczytać, prawda? Oni wiedzieli, że to zrobisz. Teraz jest już za późno. Nic więcej nie możesz zrobić. Jeżeli są jacyś ludzie, których kochasz, zadzwoń do nich. Powiedz im to, co mówią swoim bliskim ludzie, którzy wiedzą, że są bliscy śmierci. Następnie przygotuj się. Od tej chwili pozostaniesz przy życiu tak długo, aż nie zaśniesz. Kiedy następnym razem wpadniesz w objęcia snu, już się z nich nie wydostaniesz. Oni cię obserwują. Słuchają twoich myśli. Czekają na ciebie. A kiedy zaśniesz, przyjdą po ciebie. Powinieneś mi zaufać wcześniej.

Jeżeli ominąłeś poprzedni akapit, postąpiłeś właściwie. Jednak twoje kłopoty nie dobiegły końca. Decydując się zaufać mi, dałeś sobie szansę, aby przeżyć. Oto, co musisz wiedzieć. Oni cię obserwują. Słuchają twoich myśli. Czekają, aż popełnisz błąd. A kiedy to zrobisz, przyjdą po ciebie. Żeby pozostać przy życiu musisz pobrać krew od kogoś, kogo kochasz. Musisz robić to każdego dnia. Wystarczy kropla, wypływająca z małej rany na palcu. To wszystko, czego oni chcą. To wszystko, czego potrzebują. Teraz są wewnątrz ciebie. I czekają. Jeżeli kiedyś, pomiędzy wstaniem rano, a położeniem się spać w nocy, nie pobierzesz krwi od ukochanej osoby, lepiej nie zasypiaj. W innym wypadku, już nigdy się nie obudzisz. Podążaj zgodnie z moją radą i nigdy, powtarzam - nigdy - nie czytaj zakazanego akapitu. Zaufaj mi.

Jeżeli posłuchałeś mnie przy czytaniu pierwszego akapitu i ominąłeś pozostałe, gratuluję. Pamiętaj, żeby nigdy nie czytać akapitów, które ominąłeś. Musisz mi zaufać. I proszę, życz mi szczęścia. Jestem tak zmęczony, tak śpiący...

MISSINGO

Wiecie skąd wziął się błąd w Pokemon Blue, który umożliwia spotkanie tajemniczego pokemona zwanego Missingno? Zastanawialiście się, dlaczego pojawiał się tylko w wersjach Blue i Red, ale nie było go w późniejszej wersji Green? Mam pewną teorię, która może to wyjaśnić.

Wszystko zaczęło się jeszcze podczas tworzenia gry, w biurze programistów. Projektanci pracowali właśnie nad wersją Blue, kiedy usłyszeli dziwne hałasy. To coś mówiło, ale żaden z programistów nie był w stanie zrozumieć jego słów. Głos stawał się coraz głośniejszy, a jego źródło zaczęło zbliżać się do jednego z pracowników o nazwisku Takenori ta. Wystraszony Takenori zapytał "Czego chcesz!?". W tym momencie ta rzecz nagle ukazała swoje oblicze. Okazało się, że przypomina chłopca, ucznia pobliskiej szkoły. Wyglądałby całkiem normalnie, gdyby nie to, że był cały poplamiony krwią, a jego oczy lśniły czerwienią. Co kilka sekund powtarzał jakieś dziwne słowa, które brzmiały jak "zabić radość". Chwilę później zrobiło się jeszcze bardziej niepokojąco, kiedy zaczął wypowiadać zdanie

"Missingno, nazywam się Missingno, człowiek bez numeru urodzenia"

Takenori nerwowo zapytał "Jaki numer urodzenia?", na co chłopiec odpowiedział "To numer dnia, w którym się urodziłeś. Tak jak ty urodziłeś się 31 marca 1965 roku, więc twój numer wynosi 33165. Ja nie mam numeru urodzenia, byłem tylko płodem, którego matka została zamordowana. Siłą wyciągnęli mnie z jej brzucha, po tym jak ją zabili."
- Dlaczego tu jesteś!? Cz-czego od nas chcesz!? - wykrzyczał przerażony Takenori.
- Zaprogramuj mnie w grze jako Missingno, aby inni też mogli poczuć mój ból! - krzyknął intruz.
- Co masz na myśli? - spytał programista.
- Ich dane będą uszkadzane, kiedy mnie zobaczą. Wtedy zrozumieją, co mnie spotkało, dowiedzą się, że wszystko co dobre, może być łatwo zniszczone. - stanowczo rzekł Missingno.
Takenori od razu zgodził się umieścić ducha w grze. Z jakichś powodów wiedział, co by się stało, gdyby odmówił. Reszta programistów odradzała mu tego, ale on i tak to zrobił. Pracował przez kilka dni, a gdy było po wszystkim, zagroził kolegom, aby NIGDY nikomu nie mówić o tym, co się wydarzyło. Twarz Takenoriego każdego dnia stawała się bledsza. W końcu zachorował, okazało się, że nie spał od czasu wizyty Missingno.
Satoshi Tajiri (twórca gier Pokemon i sponsor wytwórnii Game Freak) jednego dnia polecił Takenoriemu, aby wziął dzień urlopu, jednak w odpowiedzi ten zaczął przeraźliwie krzyczeć "NIE, NIE MOGĘ!!! ZOSTAW MNIE W SPOKOJU! JESTEM ZAJĘTY!!!". Satoshi uspokoił kolegę i zaprosił go na lunch. Takenori zgodził się na wyjście i udali się do pobliskiej kawiarnii. Programista chętnie rozmawiał z Satoshim, jednak ani słowem nie wspomniał o Missingno. Swój wygląd oraz zmęczenie Takenori wyjaśnił brakiem snu wywołanym rzekomą chorobą swoich dzieci, które złapały grypę jeżdząć samochodem z opuszczonymi oknami w deszczowy dzień. Satoshi od razu zapytał "Kto do cholery otwiera okna w deszcz? Chyba ci odbiło, Takenori!". Programista nie rozumiał, dlaczego szef miał o to do niego takie pretensje.

Kilka dni po premierze gry, Takenori obudził się w środku nocy. Gdy otworzył oczy, zobaczył pochylającego się nad nim Missingno, gdy ten rzekł "Źle to zrobiłeś! Kiedy pojawiam się w grze, powinien nastąpić błąd, który niszczy grę na zawsze!".
- Nie karz mnie!!! Ja nie wiedziałem!! Proszę, nie!!! - krzyczał mężczyzna.
- Nie zrobię ci krzywdy, ale odnajdę wszystkich, którzy grali w tę grę i od teraz będę się ukazywał w każdej z nich! Wszystkie te dzieci będą mogły podziękować panu ta za zaprogramowanie tak wspaniałej klątwy. - odpowiedział Missingno.
Takenori już tylko stał w swoim pokoju. Nagle przerwócił się, a jego oczy wypełniły się łzami. "DLACZEGO!? DLACZEGO!?!?" rozpaczliwie krzyczał. Z ciemności zaczęła wyłaniać się rodzina programisty. Jego najbliżsi przez około minutę mówili i robili dziwne rzeczy, jakby nie byli sobą. Jego syn zapytał "Dlaczego to zrobiłeś, tatusiu?", po czym jego twarz nagle zniknęła. Jego córeczka zdjęła koszulkę i wydrapała na swoim ciele napis "Tato, zmusiłeś mnie do tego!". Jego żona wyglądała jakby została powieszona na znajdującym się na suficie wentylatorze, jej zwisające ciało obracało się niczym karuzela.Takenori krzyknął "STOP!! PROSZĘ PRZESTAŃ!!!" i wtedy się obudził. Od razu zdał sobie sprawę, że jego rodzinie nic nie jest. Uznał, że to jakaś choroba psychiczna. Postanowił odwiedzić szpital. W końcu przybył lekarz, aby go przebadać. Po wszystkim doktor wypisał mu receptę. Jakiś czas potem mężczyzna zorientował się, że na wydanej karcie widnieje napis "Witaj, żyjmy w radości... Zostałeś ostrzeżony, nie dotrzymałeś umowy, więc chcę cię zabić, ale nie mogę. Pozdrawiam, Płód.".
Takenori wiedział, że nie mógłby tego zrobić. Teraz wolałby umrzeć niż patrzeć, jak tysiące dzieci dosięga klątwa. Wiedział, że samobójstwo nic nie da, jest skazany na życie ze świadomością szkód, które spowodował.

Gracze, którzy widzieli Missingno do teraz zastanawiają się, skąd się tam wziął. Dzieci tracą swoje save'y, kiedy próbują złapać ducha wewnątrz gry, a on sam teraz wie, gdzie ich szukać. Niektórzy twierdzą, że szkielet Kabutopsa przedstawia prawdziwą budowę Missingno. Niektórzy sądzą, że kryje się on w Aerodactylu. Obecny wygląd ducha został stworzony przez Takenoriego i nie przypomina kształtem człowieka, ponieważ programista stwierdził, że gdyby dzieciaki ujrzały jego prawdziwy wygląd, mogłyby być przerażone. Takenori miał zbyt dobre serce, aby to zrobić. Kilka innych pokemonów-błędów jak Bulbasaur, Charizard, Squirtle itp. na wysokich poziomach są uznawane za klony Missingno, które on sam stworzył, aby psuć dzieciom zabawę z grą. Sam Takenori nie ma z nimi ponoć nic wspólnego. Inni twierdzą z kolei, że reszta pokemonów-błędów są dziełem kolejnego programisty, którego nawiedzał Missingno. Kto wie, co tak naprawdę się wydarzyło. Może to nie Takenori stworzył Missingno, a ktoś inny? Kto wie...

Mommy says I’m sick...

... but I don’t feel sick. I think she just worries about me because of the mean man.

Mommy keeps the curtains up all the time now, and says I have to stay inside. I want to say that the mean man was inside, but I don’t. We don’t talk about him.

I have to take medicine every day, but I don’t think it’s actually medicine, because it tastes really good. When Mommy cooks I don’t feel like eating but Mommy says that’s okay because I’m not feeling well.

Mommy says I don’t have to go to school anymore. She said she would teach me at home, but usually she’s too busy to. I miss my friends, and I wish Mommy had time to play with me. She’s always reading. She says she’s looking for a cure. I tell her that I’m not really sick and she just gets teary-eyed. Then I think maybe I’m dying. Maybe that’s why she won’t tell me anything.

I’m really thirsty. Drinking water doesn’t help. The medicine does, but Mommy says we have to “conserve” it. I asked her what that means, and she says that I can only have a little bit each day.

I started getting sick after the mean man came. Mommy won’t talk about him. I think he came in the house to hurt her, but then he hurt me instead. And she got angry. You know what, I don’t want to talk about him either. I don’t want to remember any more.

But I’m thirsty. I asked Mommy for medicine and she went to the kitchen to get it ready. Now she’s back, carrying my cup. Her hands are shaking. She’s so, so tired lately.

I take the cup from her. Her hands are cold, as cold as mine.

She takes such good care of me.